We hebben altijd al buiten de lijntjes gekleurd … of ja, het is maar hoe je het bekijkt. Normaal is slechts de gangbare norm … maar daarom niet het juiste pad voor jou.
Inhoudsopgave
Bye-bye goede job, hello thuisblijfmama!
Vrij kort nadat Daany en ik trouwden, we midden in een verbouwing zaten en nog niet zolang werkten werd ik zwanger. Hoewel het ongepland was vonden we het allebei prachtig. De verbouwingen gingen in een vitesse hoger en met bibberhandjes deed ik wat we altijd al van plan waren en zei mijn baan op om voor onze baby te zorgen.
Ik had een goede baan, veel vrijheid en een behoorlijke verloning. Hoewel mijn contract halvewege mijn zwangerschap afliep was me al meteen gezegd dat ik gerust kon zijn; er zou wel werk zijn voor mij. Nodeloos te zeggen dat veel mensen me gek noemden.
We maakten onze berekeningen, stelden een budget op en zwommen stevig tegen de stroom in.
Hoewel we het financieel niet altijd eenvoudig hadden, hadden we toch niets tekort. Een gerenoveerd huisje, budget om eens een reisje te maken en een baby die rustig bij mij thuis kon blijven. Dat bleek achteraf ook een zegen, want Aurélie was een echte huilbaby en leefde zowat 8 maanden in een draagdoek bij mij.
Ons budget was voldoende maar om net iets meer vrijheid te hebben deed ik wel nog de strijk voor 3 andere gezinnen.
Fun fact: mijn eigen kleren strijk ik haast nooit.
Kopen? Renoveren? Bouwen?
Toen Aurélie twee jaar was stonden we er financieel wat beter voor. Daniel had een nieuwe job en zelfs een bedrijfswagen. Hoera voor geen dure autokosten!
Hoewel we het goed hadden was het toch tijd om mensen nog eens omver te blazen met een nieuw plan.
We waren al even op zoek naar een huis om te renoveren. We hadden dan misschien een eigen appartement, maar de locatie en het gebrek aan een tuin begon wel door te wegen. Na een aantal huizen te bekijken, die telkens wel iets misten gooide ik eens een balletje op bij Daniel …
Toen we elkaar net kenden vertelden we vaak welke dromen we hadden en die van Daniel was altijd al ‘zelf een huis bouwen’. Niet ‘een bouw managen’ maar echt zelf bouwen.
Veel overtuigingskracht had ik niet nodig. Ik herinner me zelfs nog exact het moment dat ik het hem zei. We zaten samen op de zetel en hij was aan het zeggen wat allemaal mis was aan het laatste huis wat we bekeken.
Toen ik zei: “Waarom bouw je dan zelf geen huis?” lichtte heel zijn gezicht op. Een maand later hadden we vage schetsen en een eerste afspraak bij de architect.
Na nog eens 2 maanden hadden we ons appartement verkocht en de compromis van de bouwgrond getekend.
Om de kosten wat te drukken kochten we een stacaravan en woonden 2 jaar bij mijn ouders in de tuin. Hello VANLIFE!
Twee zotte jaren later, waarvan Daniel nog vaak zou zeggen dat hij niet snapte hoe hij die ooit doorkwam, trokken we in ons huis. Uiteindelijk werd twee maanden later werd ons Ellis geboren. Picture Perfect!
Het moordende ‘perfecte plaatje’
Naar buiten toe hadden we alles. Twee zalige kinderen, een leuk huis, de financiele vrijheid om regelmatig op vakantie te gaan en leuke dingen te doen. Daan ging werken en ‘s avonds stond zijn potje klaar.
Maar gelukkig maakte dat leven in een keurslijf niet. Daany is niet echt een peoples person en de combinatie van zijn werk (wat hij enorm graag doet) met vergaderingen en de zachte druk ‘door te groeien’ was vermoeiend voor hem. Wanneer hij thuiskwam na een werkdag was hij moe en uitgeblust. Ik had nood aan gezelligheid en een vriend maar moest vooral op mijn tenen lopen.
We leefden eigenlijk in een soort stress die liep van maandagavond tot zaterdagmiddag. Dat was moeilijk, maar zeker als HSP’er komt de stress van iemand die zelf moe en geirriteerd is nog eens dubbel binnen. Uiteindelijk velt je dat.
Gevolg was dat we beiden uitgeblust raakten, boos en geirriteerd waren en geen reserve meer hadden. Thuis was geen leuke plek meer.
Sommige koppels zouden misschien concluderen dat het hun relatie is die op was en dat het geluk niet meer bij elkaar ligt. Maar we maakten een belofte, hadden een leuk gezin en ook fijne momenten. Genoeg om dat geluk weer eens te zoeken.
De ommekeer!
We zochten samen naar een oplossing … en die was simpelweg die ‘reserve’ terug te vinden.
Hoewel Daniel zijn werk graag deed had hij een hekel aan alles wat enigszins op administratie leek of waar ambitie aan te pas kwam. Gewoonweg niet iedereen is daarvoor weggelegd.
Systematisch filterden we alle druk uit, professioneel en privé, Daniel nam veel meer vrij en ging uiteindelijk deels remote werken. Met elk ‘loslaten’ voelden we meer geluk terugkomen.
Hoewel D al remote werkte en we ook meer opening creëerden voor rust voelden we toch dat er meer nodig was. Dat was dan ook de eerste zomer dat Daniel een workcation testte.
Dat was het helemaal. Het was het moment dat we onze website maakten, we buiten broden bakten bij zonsondergang en we sinds lang echt weer volmaakt gelukkig waren. Het was ook de zomer dat we weer reserve opbouwden. Drukte en afspraken waren geen probleem meer.
Ik kan in alle eerlijk zeggen dat het leven behoorlijk perfect was.
The big C!
Nog geen half jaar na die eerste workcation werd er gesproken over het killervirus uit China, lockdows en quarantaines. En voila, drie maanden later was die eerste lockdown een feit.
Hoewel we onze familie misten was die periode en heerlijke tijd. We maakten wandelingen, aten buiten op zonnige dagen en lagen vaak dubbel van het lachen.
Onze oudste dochter begon al 3 maanden voor de lockdown met huisonderwijs dus daar ook geen aanpassingen.
Voor de jongste was het lastiger; ze miste haar vriendjes en voor het in stilte opgaan in de groep.
Maar alle persoonlijke aandacht en vooral rust kwam haar opleiding ook ten goede.
Een nieuw leven
Die veranderingen liepen niet altijd even soepel en ook niet zonder moeite, maar die waren wel nodig om ons gelukkig te maken. En dat leerde ons dat gelukkig zijn is niet iets is wat je overkomt maar waar je actief aan moet werken.
Ik weet dat niet iedereen ongelukkig wordt van de ratrace rond gezin-huisje-school-kantoor, maar voor degenen die dat wel zijn; het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Zoek naar de momenten die je wél gelukkig maken en bouw daarrond een leven.
Wij stapten uit de ratrace en hebben er nog geen moment spijt van. Hoewel Daany nog steeds de ‘hoofdkostwinner’ is, werken we nu beiden, proberen iets uit te bouwen maar op ons tempo.
Onze keuzes zuigen ons niet meer leeg, ze geven ons meer energie. En meer energie is altijd meer geluk. Want uiteindelijk is gelukkig zijn alles wat telt.
Chilling like a pro on Chrissi Island