Inhoudsopgave
22 mei 2021, 11u10
Te hoge bloeddruk.
Al enkele dagen voelde ik het bloed door mijn lijf razen als ik wat huishoudelijk werk of nog erger, wanneer ik met mondmasker boodschappen deed. Maar deze ochtend merkte ik na het bezoek aan de bakker, voor de verplichte zaterdagochtendbroodjes, dat mijn bloeddruk zonder twijfel te hoog was.
Ondanks de prima waardes in de ochtend (ik meette namelijk elke ochtend) nam ik toch meteen mijn bloeddruk toen ik thuis binnenkwam. 160/100 oftewel dramatisch hoog. Ik nam hem meteen opnieuw en toen zakte ie al naar 140/95 en na vijf minuten zat ik op een aanvaardbare 132/83.
Meteen belde ik naar de vroedvrouw die me aanraadde het rustig aan te doen en heel regelmatig te controleren. Ging mijn bloeddruk nog eens de hoogte in moest ik haar meteen bellen.
24 mei 2021, 16u00
Het einde van de zwangerschap is in zicht.
Na 2 dagen heel lui niets doen voelde ik me lichtjes beter hoewel ik merkte dat de zwangerschap echt stilletjes tot zijn einde mocht komen.
Om 16u kreeg ik telefoon van vroedvrouw Alexandra om te horen hoe ik me voelde. Ze nam rustig de tijd om te praten en raadde me aan heel rustig aan te doen.
Haar collega, vroedvrouw Patty, is een meester in voetreflexologie en zou in de komende dagen mijn voeten doen om zo de arbeid te laten starten.
Hoewel ik graag alles zo rustig en natuurlijk mogelijk wilde voor mijn jongetje leek dit me toch een goede optie.
25 mei 2021, 8u30
Nog een laatste foto.
Halverwege mijn zwangerschap kocht ik een witte kanten jurk waar ik graag nog hoogzwanger fotos in wilde nemen.
Door alle drukte, maar ook de rust die ik de laatste dagen nam kwam het er maar niet van. Die ochtend had ik plots toch het gevoel dat ik nog iets moest doen, dus nam ik snel een paar selfies met die dikke buik.
25 mei 2021, 17u20
De gynecoloog.
Tijd voor een laatste check-up.
Ik wist al dat over 2 dagen de voetreflexologie zou gebeuren en het dus niet lang meer zou duren. Bij de gyneacologe kwamen toch de stress-momenten weer: rondlopen met een mondmasker, pre-triage, wachten, opnieuw stress rond de ligging van ons kleine ventje en ook de angst dat er weer aanmerkingen gemaakt zouden worden rond een thuisbevalling.
Ons jongetje zat nog steeds goed (na een kering op 37 weken), maar niet ‘vast’ in het bekken.
Na het vaginale onderzoek was mijn bloeddruk weer pijlhoog.
Ik moest meteen naar de materniteit om een CTG (het screenen van de hartslag van de baby en eventuele weeën), een bloedonderzoek en bloeddruk profiel te nemen. Indien de waarden niet goed waren moest ik meteen ingeleid worden.
De tranen prikten achter mijn ogen.
25 mei 2021, 18u20
De materniteit.
Aangekomen op de materniteit ving een vriendelijke stagaire me meteen op, nam bloed af en hing me aan het ctg-toestel terwijl ik op een ontzettend oncomfortabele brancard lag.
Ik keek rond me en wist het toen eigenlijk al: op een plaats als deze wil ik niet dat mijn kindje het levenslicht ziet. Overal apparatuur, rare bedden waarin je niet warm kunt knuffelen met geliefden, steriel materiaal, geen groene planten of knusse kussens of ja … gewoon niet thuis.
Meteen belde ik vroedvrouw Patty (de voetreflexologie-specialist en vroedvrouw van wacht) en legde de hele situatie uit.
Ze stelde voor om de voetreflexologie meteen de volgende ochtend, na een goede nachtrust, te doen. Met een beetje geluk zou de baby er dan woensdagnamiddag zijn. Aangemoedigd legde ik de telefoon neer tot ik naar het scherm van het CTG-toestel keek.
De stress en het bloed raasden door mijn lichaam terwijl ik naar de slechte bloeddrukwaarden keek.
25 mei 2021, 19u40
Alleen met mijn verdriet.
Toen ik van de CTG en bloeddrukmeter werd afgekoppeld had ik eigenlijk geen verdere uitleg nodig. Toch was het fijn geweest als iemand iets had gezegd tegen mij. In plaats daarvan zat ik helemaal alleen in de eenzame wachtkamer en rolden de tranen over mijn wangen.
In de verte hoorde ik de vroedvrouw bellen met mijn gyneacoloog en praten over ‘niet meer naar huis mogen’ en ‘absoluut niet ok’.
Ik stuurde Daniel een appje:
Yentl: Ze gaan me hier houden! Die meting was niet ok.
Daany: Yentl, ze kunnen je niet dwingen. Denk aan de hypnobirthing en stel de juiste vragen: wat is het risico.
25 mei 2021, 20u
Het verdict.
Ik zag mijn gyneacologe aan komen lopen met een bedrukt gezicht. Uitleg was eigenlijk niet meer nodig en was ook exact wat ik verwachtte.
Medische bevalling met medicatie, losmaken vliezen, bloeddrukbewaking, CTG-bewaking, gynecoloog, … kortom alles wat ik niet wilde.
Bloeddrukmeting was bar slecht, er zat teveel eiwit in mijn urine en de baby was zo groot dat er misschien een schoudertje zou kunnen blijven steken, wat het tot een moeilijke bevalling zou maken. Ik moest eigenlijk in het ziekenhuis blijven maar omdat ik alleen was en een inleiding toch pas vroeg de volgende ochtend zou kunnen, mocht ik naar huis gaan om mijn spullen te halen, opvang te zoeken voor mijn kinderen en met Daniel terug te komen.
Ik probeerde nog uit te leggen dat thuis in alle rust mijn bloeddrukwaarden dik in het groen zaten maar het haalde niet uit. Plots was mijn bevalling hoog-risico met zwangerschapsvergiftiging en moest ik na de bevalling zelfs nog 48u blijven.
Dat was het moment dat de maanden van hypnobirthing voorbereiding het overnamen. Normaal de taak van de geboortepartner maar geheel voorbereid stelde ik ineens de juiste vragen. Wat is het risico? Wat doen jullie extra in het ziekenhuis wat thuis niet kan? Hoe maakt de baby het?
25 mei 2021, 21u
Het inlichten van de troepen!
Weggereden uit het ziekenhuis.
Ik legde de telefoon met mijn vroedvrouw neer en tikte in de GPS “Rotselaar” in terwijl ik Daniel belde. Hoe eenzaam ik me ook voelde … ik was niet alleen.
25 mei 2021, 21u30
Rust.
Na een klein half uurtje kwam ik aan in Rotselaar. Vroedvrouw Patty deed open met de warmste glimlach en ik voelde het bloed stoppen met ‘razen’. Ik dronk een beetje water en ze vroeg of ze nog eens een vaginaal onderzoek mocht doen. Na het vaginaal onderzoek, wat echt niet goed deed, knikte ze en vertelde me dat de baby echt wel met het hoofd juist en vast in het bekken zat, klaar om ons te begroeten.
Na mijn bloeddruk nog eens te meten met goed resultaat, behandelde ze mijn voeten.
Geen weldadige massage maar een gericht pitsen en duwen op enkele plekken, eindigend met het insmeren van mijn buik met scharlei-olie. We telefoneerden ook nog samen naar het ziekenhuis om te horen hoe de bloeduitslag was.
Nog enkele homeopatische korreltjes en de verzekering dat een inleiding zeker niet nodig zou zijn; deze baby zou natuurlijk komen.
Niet dat ik het echt kon geloven.
25 mei 2021, 22u
Ik ga niet bevallen in het ziekenhuis.
Op weg naar huis stond mijn besluit vast: ik ga niet meer naar het ziekenhuis tenzij er een levensbedreigende situatie voordoet voor de baby of voor mij.
Mijn bloeduitslag was prima, ons jongetje maakte het prima en mijn bloeddruk was normaal. Risico lag erin dat de bloeddruk zou stijgen … wat enkel gebeurde wanneer ik me opjaagde en/of een mondmasker droeg. Twee situaties die sowieso zouden gebeuren in het ziekenhuis.
Neen, deze baby zal niet de stress kennen die ik meegemaakt had. Ons jongetje zal in rust en blijdschap geboren worden.
26 mei 2021, 23u
Op alles voorbereid.
Terwijl Daniel zorgde dat het bad klaarstond vulde ik de hele papierwinkel in die het ziekenhuis me meegaf voor opname en zette het vluchtkoffertje klaar … just-in-case. Hoewel mijn besluit vaststond wilde ik wel voorbereid zijn.
26 mei 2021, 1u
De eerste golvingen.
Zachtjes voelde ik de golvingen (contracties) opkomen. Het voelde meer als vage buikkrampen en ik kon nog steeds goed rusten. Ik ademde goed mee om zo ruimte te geven aan mijn baby en baarmoeder.
Stilletjes vertelde ik mijn jongetje bij elke golf dat alles goed zou komen en dat hij met evenveel liefde op de wereld gezet zou worden als dat hij ontstaan is.
26 mei 2021, 5u
De stilte voor de storm.
Hoewel ik nog steeds amper iets voelde van de golvingen begon de spanning te stijgen bij mij. Tussen 7 en 8 werd ik in het ziekenhuis verwacht en ik wilde eigenlijk kost wat kost bevallen zijn voor dat uur. Of op zijn minst te ver in de arbeid om nog naar Tienen te gaan.
Om 5 uur stond ik dus op. Aurélie hoorde me voorbij lopen en vloog uit haar bed, volledig gekleed met de vraag of het begonnen was. Ik stelde haar gerust en zei nog maar even te rusten. Ik meette mijn bloeddruk nog eens. 132/82. Prima.
Ik maakte wat versterkende thee en genoot stil van de rust voor de verwachte storm.
26 mei 2021, 6u
Het loslaten van de vliezen.
Hoewel mijn golvingen ontzettend zacht waren lieten de vliezen plots los. Het moment was dus daar. Ik belde de vroedvrouw op en ging Daniel wakker maken. Ik douchte me nog en zette me op een bal om zo mijn bekken meer ruimte te geven.
Jurk; Het Bevallingsjurkje
26 mei 2021, 6u40
Dan toch groen licht.
De vroedvrouw kwam thuis en onderzocht me. Bloeddruk was in orde en de arbeid was goed gestart volgens haar. Aangezien het ziekenhuis van Tienen 30 minuten rijden is, de bloeddrukken prima waren en alles klaarstond, was ze het gelukkig eens dat we best de bevalling thuis zouden doen.
Mijn golvingen kwamen regelmatig maar met veel tijd tussen en waren erg zacht.
Plots voelde ik de intensiteit verhogen en vroeg ik vroedvrouw Patty of ik in het bad mocht.
26 mei 2021, 6u50
De hypnobirthing-partner.
In het water voelde het goed om de houding aan te nemen die gemakkelijk was. In mijn geval was dat op mijn hurken, leunend over de rand. Wel voelde ik heel erg de druk op mijn flanken verhogen. Daniel zag dat ik het moeilijk had en zette de regenboog-relaxatie oefening op, één van de kapstokken in hypnobirthing om rustig te blijven. Bij het eerste harp-geluidje voelde ik letterlijk vanuit mijn voeten alles ontspannen. Bij het commando mijn relaxatie te verdubbelen zakte ik volledig weg in een zalige roes. Ik lag vaag naar buiten te kijken, naar de blaadjes die groen waren en genoot van de zachte aanrakingen van Daniel.
26 mei 2021, 7u10
Druk.
Mijn lichaam voelde volledig los, zacht en pijnvrij. Toen kwam de druk. Ondanks de diepe relaxatie kon ik helder zeggen tegen Daniel dat hij de vroedvrouw moest roepen. Meteen stond ze langs me en moedigde me zacht aan gewoon toe te geven eraan.
De volgende golving voelde ik hoe mijn baarmoeder het hoofdje klaarzette voor de uitgang.
Tijdens de rust aaide ik mijn lief jongetje over het hoofdje en wenste hem alle liefs van de wereld toe. Eén golving later werd zijn hoofdje geboren.
Plots schoot me een eng verhaal van de gyneacoloog door het hoofd waarin ze zei dat binnen de zes minuten na de geboorte van het hoofd het lichaampje geboren moest worden.
Omdat er zoveel rust zat tussen elke golving zei ik nog: het gaat niet lukken; maar voor vroedvrouw Patty me kon geruststellen voelde ik hoe mijn lichaam Linus naar buiten drukte.
26 mei 2021, 7u20
Linus werd geboren.
Zonder enige pijn of stress zwom mijn ventje daar beneden tussen mijn benen. Zachte aanmoediging van de vroedvrouw om hem op te nemen.
Daar was hij dus. Een klein zacht visje dat zijn hoofdje meteen tegen me aanlegde. Zoveel liefde. Mijn hele lichaam trilde en terwijl ik keek naar de gelukkige gezichten van Daniel, Aurélie en Ellis wist ik zeker dat dit de allerbeste beslissing was die ik maar had kunnen nemen.
Een geboorte van een kindje is altijd iets wat je hele leven bijblijft. Maar de rust en liefde die er tijdens de hele bevalling EN arbeid was maakte het één van de bijzonderste en gelukkigste momenten van mijn leven. De mensen die ik wilde waren erbij en ik ben heel dankbaar en blij dat ik mijn Linus deze zachte start heb kunnen geven.
Ook was het van dichtbij ervaren van deze bevalling een prachtig geschenk voor mijn dochters die gezien hebben dat een bevalling niet pijnlijk moet zijn. Ookal legde ik hun uit dat bevalling van een eerste kindje toch net iets anders kan zijn voelen ze zich zelfzeker; een lichaam is gemaakt om babies te krijgen.
Later gaan ze ook ‘die gekke relaxatie -en visualisatieoefeningen doen want dit is toch wel iets heel anders dan die geboortefilmpjes die ze zagen.
Dankwoord:
In de eerste plaats een dankje aan Daniel die me van dag één steunde en gedurende elke beslissing naast me stond, die van ons zoontje hield en voor me zorgde.
Maar ook aan mijn twee dochters die al hun liefde via mijn buik en door duizenden kleine attenties lieten zien aan hun kleine broertje.
Nog speciale dank aan Vroedvrouwen Bolle Buik voor hun rust, kennis en zorgzaamheid. Dankzij hun heb ik een droombevalling gehad in alle rust.